Bukowa frajda

Długość: 26 km Czas przejazdu: ok. 3 h Trasa wycieczki wiedzie przepięknymi lasami, w znacznej części bukowymi. Mocno pofałdowany teren - jak na Wielkopolskę - został uformowany przez cofający się lodowiec. Są to prawdziwe pustkowia - mamy dużą szansę spotkania więcej dzikich zwierząt niż ludzi. Miłośników historii i zabytków także nie spotka zawód, chociaż miejscowe ciekawostki znane są raczej koneserom wśród krajoznawców. Wycieczkę rozpoczynamy na maleńkiej, jakby zapomnianej stacyjce kolejowej w Łopuchowie, leżącej na linii Poznań - Wągrowiec. O dawnych, lepszych czasach kolei w Polsce świadczy "porządny" murowany budynek stacji i brukowany podjazd. Niestety, dziś nie kupimy tu nawet biletu, a do wnętrza budynku nawet lepiej nie zaglądać. (0,3 km) Łopuchowo Po prawej mijamy zapadającą się do wewnątrz ruinę pięknego kiedyś dworu z 1780 r. Parterowy, dziewięcioosiowy budynek, powstały z inicjatywy ówczesnych właścicieli wsi - Swiniarskich - wspiera się na ścianach o konstrukcji szachulcowej, wypełnionej w znacznej części materiałem nietrwałym tzw. plecionką. Lata zaniedbania zrobiły swoje - a szkoda, gdyż jest to jeden z najwspanialszych przykładów baroku wielkopolskiego. Tak czy inaczej warto przyjrzeć się nadal widocznym cechom architektonicznym, na który składają się: wysoki, łamany, czterospadowy dach polski, tzw. wystawka z trzema symetrycznie rozmieszczonymi oknami, szachulcowy fronton nad wejściem głównym oraz dwa lukary kryte dwuspadowymi daszkami. Nad całością dominuje wysoka wieża na planie kwadratu, powstała najprawdopodobniej w XIX w., gdy właścicielem dworu był Ksawery Chłapowski. Wschodnia część półokrągłego ryzalitu od strony ogrodu znajduje się w gruzach. Zdewastowany park pochłania nie tylko dawną część ogrodową, ale i cały budynek, tworząc upiorny klimat niczym z opowiadania "Zagłada domu Usherów" Edgara Allana Poe. (3,6 km) Wojnowo Wieś z XIV-wiecznej fundacji arcybiskupa poznańskiego Jana Doliwy. Do końca XV w. była własnością rodu Nałęczów, później często zmieniała właścicieli. Największą atrakcją krajoznawczą jest tu bez wątpienia dworek w stylu neorenesansowym. Oficjalna nazwa - Willa Mon Repos - sugeruje jego rekreacyjne przeznaczenie (tłumaczenie dosłowne "mój odpoczynek"). Powstał w 1836 r. dla ówczesnego dyrektora spółki Bazar Poznański, Stanisława Pawelskiego. Piętrowy budynek na planie prostokąta został znacznie rozbudowany od strony południowej w XIX w. Ryzality w obu fasadach nakryte są dachem dwuspadowym. Całość - niemal idealna pod względem symetrii - zwieńczona jest wysoką wystawką dachową ze sztukaterią w formie łuku triumfalnego. Fronton ozdobiony jest herbem Ogończyk, należącym do Tadeusza Twardowskiego, właściciela dworku od 1906 r. Koncepcja Willi jako miejsca wypoczynku obejmuje nie tylko sam obiekt, ale także jego bezpośrednie otoczenie - uroczy park krajobrazowy z lipową aleją dojazdową. Obecnie w odremontowanym budynku mieści się prywatny hotel i siedziba stowarzyszenia "Villa Mon Repos 1836". (5,0 km) Długa Goślina - patrz: opis zdjęcia (9,5 km) Stary Łoskoń Przed nami - największy w Wielkopolsce obszar, porośnięty lasem bukowym. Pagórkowaty teren spływa licznymi strumykami, które w zagłębieniach terenu tworzą wesołe jeziorka. Napotkaną szosę ostrożnie przekraczamy i jedziemy dalej prosto, leśną drogą gruntową. (15,0 km) Rezerwat przyrody "Buczyna" - patrz: opis zdjęcia (19,0 km) Słomowo - patrz: opis zdjęcia (25,0 km) Rożnowo Tutejszy, barokowy kościół św. Katarzyny z końca XVIII w. to jedno z najciekawszych miejsc tej wycieczki. Szczególną uwagę warto tu zwrócić na tablice pamiątkowe na zewnętrznych ścianach budynku. Jedna z nich, ufundowana w 1972 r., przypomina postać urodzonego w Rożnowie pułkownika husarskiego Mikołaja Skrzetuskiego, XVII-wiecznego uczestnika walk z Tatarami i Turkami. Ta autentyczna postać posłużyła Henrykowi Sienkiewiczowi jako pierwowzór bohatera swej "Trylogii"- Jana Skrzetuskiego.