Bieszczady / Bukowiec - Beniowa - Sianki, źródła Sanu

Bukowiec. Wieś została lokowana w 1580 na prawie wołoskim i stanowiła początkowo własność Kmitów. Uległa wysiedleniu 2 czerwca 1946. Pozostała zabudowa i infrastruktura zostały do 1956 zupełnie rozebrane. Ostatnie pozostałości po Bukowcu zostały w latach 80. ubiegłego wieku wymazane przy pomocy materiałów wybuchowych. Drewniana greckokatolicka cerkiew pw. Objawienia Pańskiego z 1910, została zniszczona w 1935.
W 1943 Bukowiec zamieszkiwały 529 osoby (w 124 domach mieszkalnych).
Dane z 1921:
355 osób wyznania greckokatolickiego
9 wyznania mojżeszowego

Beniowa. wyludniona po polskiej stronie granicy z Ukrainą wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie bieszczadzkim, w gminie Lutowiska, nad rzeką San. Do 1934 roku odrębna gmina jednostkowa, a w latach 1934-1945 gromada w zbiorowej gminie Sianki, należącej do powiatu turczańskiego w woj. lwowskim.
Nazwa wsi pochodzi od imienia Benedykt, pierwszego osadźcy. Wieś lokowana na prawie wołoskim ok. roku 1537 przez ród Kmitów. Piotr Kmita Sobieński do 1553 r. dziedziczy Beniową, a po jego śmierci bezdzietna wdowa Barbara Kmita z Herburtów. Po jej śmierci w 1580 r. brat Stanisław Herburt. W roku 1709 wioska została spalona przez cofających się Szwedów (III wojna północna). Do 1772 województwo ruskie, ziemia sanocka. W 1945 r. miejscowi Ukraińcy zostali wysiedleni na mocy polsko-radzieckiego porozumienia na Ukrainę w ramach wymiany ludności, a wieś została całkowicie spalona w czasie tzw. "akcji żniwnej" przeprowadzonej przez oddziały UPA.
Byli mieszkańcy Beniowej mieszkają obecnie w okolicach Stryja oraz na Wołyniu. Od jesieni 1939 roku przez wieś przebiegała granica między Niemcami a ZSRR. Po roku 1951 wieś została formalnie podzielona między Polskę a Związek Radziecki.
W 1921r Beniową zamieszkiwały 582 osoby (w 97 domach mieszkalnych):
497 wyznania greckokatolickiego
73 wyznania mojżeszowego
9 wyznania rzymskokatolickiego
3 wyznania ewangelickiego

SIANKI. opuszczona miejscowość, położona nad Sanem w województwie podkarpackim, w powiecie bieszczadzkim, w gminie Lutowiska na obszarze Bieszczadzkiego Parku Narodowego. Obecnie jest to tzw. obręb geodezyjny, leżący na terenie Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery "Karpaty Wschodnie". Polska część wsi jest od 1945 roku wyludniona, natomiast w Siankach (Сянки) po stronie ukraińskiej znajduje się obecnie około 100 domów i ważna stacja kolejowa na linii Użhorod−Lwów.
Wieś lokowana na prawie wołoskim w 1560 roku przez ród Kmitów. Właścicielami oprócz Piotra Kmity od 1553 r. była Barbara Kmita, w 1580 r. – rodzina Tarłów. W 1589 r. – Jadwiga Tarło, a w 1663 r. – własność wspólna Zatwarnickich, Czarnieckich, Grochowskich. Od początku XVIII w. do 1939 r. – rodzina Stroińskich.

Od roku 1905 przez miejscowość prowadzi linia kolejowa łączącą Użhorod z Samborem, jest tu dworzec kolejowy. W latach 1772-1918 pod zaborem austriackim, położona w powiecie turczańskim w austriackiej prowincji Galicja, 14 km od miejscowości Borynia, na granicy węgierskiej. Graniczyła z wsiami Beniowa, Sokoliki, Tarnawa Wyżna, Tureczki Wyżne, Butelka Wyżna, Jaworów i Użok. W roku 1880 wieś liczyła 355 mieszkańców, oraz 50 domów, zamieszkana była przez Polaków, Rusinów, Żydów i Niemców. W Siankach znajdował się także kościół i dwie drewniane cerkwie.
Przed II wojną światową wieś była znanym ośrodkiem narciarskim. Działały tu trzy schroniska turystyczne, kilka domów letniskowych, liczne pensjonaty i restauracje. Znajdowała się tu również skocznia narciarska oraz tor saneczkowy. W marcu 1936 zostało otwarte nowe schronisko narciarskie (na 150 łóżek)[4]. Był to obiekt Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X[5]. W marcu 1936 w Siankach zostały zorganizowane pierwsze narciarskie Mistrzostwa Polski klubów robotniczych[6]. Pod koniec lat trzydziestych Sianki liczyły 1500 mieszkańców[7]. Po 17 września 1939 roku przez wieś przebiegała granica między Niemcami a ZSRR. Po roku 1951 wieś została formalnie podzielona między Polskę a radziecką Ukrainę.

w 1921r Sianki zamieszkiwało 788 osób (w 117 domach mieszkalnych), w tym:
488 wyznania greckokatolickiego
177 wyznania rzymskokatolickiego
119 wyznania mojżeszowego
1938 – 1476 osób (w 193 domach mieszkalnych).

szok, ale teraz tam nie ma nic i nikogo.