Barbie i ogród niewiniątek

Zima nie dopisuje więc do lasu nie ma co jeździć, chyba ze na kąpiele błotne, a zatem barbie wybrała się na niedzielny asfaltowy wypad po okolicy, po drodze kilka pomników, tuneli, rynek w Mysłowicach, parowozownia i ciasto w Byfyju. Mimo dość mocnego wiatru jechało się przyjemnie i aż zal wracać do domu na obiad :P
teraz tylko czekać śniegu i będą przygody w lesie :)


rojekt „Ogród niewiniątek” składa się z dwudziestu dwóch rzeźb wykonanych z barwionej żywicy epoksydowej, wykonanych w konwencji charakterystycznej dla autora, Sylwestra Ambroziaka. Kompozycja umiejscowiona będzie częściowo wzdłuż ulicy Bednorza oraz w części prywatnej – parkowej – Browaru Mokrskich w Katowicach-Szopienicach. „Ogród niewiniątek” kusi, wabi dociekliwość. Przy pomocy rzeźbiarskiej teatralizacji transformuje sytuację ulicy, ma wchodzić w interakcję z widzem – przechodniem, skłaniając go do refleksji.

Kompozycja odbija ruch przechodniów, ale także przekształca go, uzupełniając o brakujące kierunki – bo figury, na które składa się instalacja, nie są statyczne, wydają się podążać we wszystkich możliwych kierunkach – dosłownie i metaforycznie. Pierwotnie ukształtowane, monstrualne, a zarazem niewinne, podążają do dzieciństwa. Pocieszne, o pisklęcych ślepiach i owczych nozdrzach, z pękatymi brzuchami, beztrosko i statycznie dryfując, przedstawiają scenę przedostawania się „na drugą stronę”, do środka ogrodu. Same – fizycznie zredukowane, za to bogatsze o spokój i świeżość, odbijając ruch przechodniów, kierują się do świata własnych odbić. Poprzez niewinne zawieszenie – jako zjawy – przekraczają granicę, aby wydobywać dziewiczość, ukrytą „za winklem” poprzemysłowego krajobrazu.

Rzeźby z „Ogrodu niewiniątek” nawiązują do pierwotnych sposobów figuracji. Niemowlęcą „prostotą ducha” przywołują szansę porozumienia na płaszczyźnie najprostszych znaków, komunikacji w zabawie osiągającej poziom odnowionego rytuału i bezpośredniej komunii dusz. Jednak ich głowy roztaczają wokół siebie tajemniczość, która niepokoi. Są nieludzkie. Tylko: co to właściwie znaczy? Może to, co nieludzkie jest po naszej stronie, zaś ludzkie pozostaje zagadką ogrodu?