Wybudowany w latach 1601-1604. Kościół jest murowany, oszkarpowany, orientowany z prezbiterium zamkniętym półkolista absydą. Do prezbiterium dobudowano kaplicę ze sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Po stronie południowej znajduje się kruchta dobudowana w połowie XIX w. W fasadzie od strony południowej znajduje się manierystyczny portal z tablicą erekcyjną z napisem informującym o konsekracji świątyni w 1604 roku.
Skała Litewka lub dom pod Skałą w Prądniku Korzkiewskim
Masyw skalny Łaskawiec w Prądniku Korzkiewskim
Skała Bukowiec w Prądniku Korzkiewskim
Skała Wieża w Prądniku Czajowskim
Skała Koźniowa wraz ze skałą Sobótka tworzy bramę, za którą znajduje się Wąwóz Korytania
Góra Okopy z otworem jaskini Okopy Wielkiej Dolnej, słynącej ze skarbu srebrnych monet, które przed dziesięcioma wiekami ktoś skrzętnie ukrył w glinianym naczyniu. Na samym wzgórzu znajdowała się warownia, wzniesiona w XIII w. przez Konrada Mazowieckiego – dziadka Władysława Łokietka.
Góra Koronna znajduje się 436 m n.p.m. i jest masywem skalnym którego wierzchołek znajduje się ok. 110 m nad dnem Doliny Prądnika. Wyróżniającym się elementem masywu jest skała Rękawica, za którą kryje się wejście do Jaskini Ciemnej. Rękawica znajduje ok. 85 metrów powyżej dna doliny i jest ostańcem o bardzo charakterystycznym kształcie przypominającą dłoń lub właśnie rękawicę.
Obudowany wypływ źródła o temp. Wody ok. 7oC znajduje się ok. 100 m od Krakowskiej Bramy. Woda wpada do małego zbiornika, dno którego wykute jest w kształcie serca. Naturalny wypływ źródła znajdował się przy lewym (orogr.) filarze Krakowskiej Bramy, jednak w związku z budową drogi przez Dolinę Prądnika woda została poprowadzona rurami do miejsca wtórnego wypływu. Po likwidacji istniejącej tu wytwórni wody sodowej (ok. 1960 r.), która czerpała wodę właśnie ze źródła obudowano je, a w roku 1986 przemurowano. Woda ze źródła nie nadaje się do bezpośredniego spożycia.
Brama Krakowska jest charakterystycznym dla Wyżyny Krakowskiej tworem skalnym tworzącym się u ujścia mniejszych bocznych dolinek do głównej doliny.
Kolumny Krakowskiej Bramy zbudowane są z wielkich brył wapienia o wysokości ok. 15 m (lewy bastion jest wyższy i większy).
Brama zwana jest Krakowską, gdyż według tradycji wiódł tędy średniowieczny szlak handlowy ze Śląska do Krakowa, ale nie ma na to żadnych dowodów.
Dulewiczowki zwane także Dulębówkami
Jonaszóka zwana także Grubym Jankiem znajduje się u wylotu bocznej Doliny Sąspowskiej. Wraz ze znajdującą się po drugiej stronie tej doliny skałą Plażówki tworzy bramę skalną. Jonaszówka ma ok. 20 m. wysokości, na jej szczycie znajdowało się dawniej dno Doliny Sąspowskiej i Prądnika.
wybudowany w stylu uzdrowiskowym pod koniec XIX w. i rozbudowany ok. 1920 r. W 1978 r. budynek spłonął. w latach 1983 - 1987 został zrekonstruowany
Wybudowany w 1860 r. dom „Pod Łokietkiem" mieścił niegdyś hotel z ciepłymi kąpielami, a później restaurację. W okresie powstania styczniowego hotel był główną kwaterą obozu wojskowego założonego przez A. Kurowskiego. Po II wojnie światowej budynek ten był użytkowany m.in. jako stołówka internatu Technikum Leśnego, restauracja i stacja turystyczna. Obecnie mieści się tu od 1972 r. Muzeum im. Prof. Władysława Szafera Ojcowskiego Parku Narodowego.
Dom „Pod Kazimierzem" zbudowano ok. 1885 r. jako hotel uzdrowiskowy. Swoją funkcję pełnił do II wojny światowej. Po wojnie mieścił się w nim internat Technikum Leśnego, poczta i sklep. W latach 1994–1996 budynek został gruntownie wyremontowany i przeznaczony na Ośrodek Edukacyjno-Dydaktyczny OPN, który powstał w grudniu 1991 r.
Powstanie zamku jest związane z działalnością fortyfikacyjną króla Kazimierza Wielkiego w 2 pol. XIV wieku, choć prawdopodobnie już wcześniej istniał tu gród - być może o charakterze konstrukcji drewniano-ziemnej. Król Kazimierz Wielki przypuszczalnie dokonał gruntownej przebudowy istniejącego tu już wcześniej obiektu. Król nazwał zamek Ociec u Skały, upamiętniając w ten sposób tułaczkę swego ojca, Władysława Łokietka. Nazwa ta podawana przez kroniki w różnej formie (Oczecz, Ocziec, Oszyec) przetrwała do dziś jako Ojców.
Kaplica znajduje się w miejscu dawnych łazienek zdrojowych, które przerobiono na obiekt sakralny w 1901 r. Kaplica usytuowana jest ponad potokiem na betonowych podporach, co wiązało się wg miejscowej tradycji z zarządzeniem cara Mikołaja II, zabraniającym budowy obiektów sakralnych na ziemi ojcowskiej, wobec czego kaplicę zbudowano "na wodzie".
Na szczycie skały znajduje się kościół i pustelnia św. Salomei oraz punkt widokowy na dolinę
Zbudowana z twardych wapieni, stoi na najniższej skalnej terasie zwanej Fortepianem o wysokości 8-12 m, wysokość samej maczugi wynosi około 25 m. Stanowi ona bardzo charakterystyczny element krajobrazu Doliny Prądnika. Powstała w wyniku krasowej działalności wód i różnej odporności na wietrzenie wapieni. Pierwszy raz została zdobyta przez Leona Witka z Katowic w 1933. Na jej szczycie znajduje się mały żelazny krzyż upamiętniający to wydarzenie.
Zamek Pieskowa Skała powstał w czasach Kazimierza Wielkiego jako gotycka strażnica i był usytuowany nieco wyżej na skale zwanej Dorotką. W 1377 roku nadano zamek rodzinie Szafrańców, której był siedzibą do roku 1608. W tym czasie został rozbudowany i stał się typową renesansową siedzibą magnacką. Nowa budowla powstała w miejscu dawnego podzamcza. W roku 1640 zamek stał się własnością Michała Zebrzydowskiego, który go ufortyfikował. W 1718 roku pożar zniszczył budowlę, która jednak została odbudowana 60 lat później przez Hieronima Wielopolskiego. W II połowie XIX wieku był własnością Mieroszewskich i to oni odremontowali go po kolejnym pożarze w roku 1850. Po 1905 roku zamek wykupiono w celu zorganizowania pensjonatu. Dopiero po II wojnie światowej w latach 1948-64 przeprowadzono dokładne prace badawcze, a następnie budowlane. W ten sposób przywrócono mu wygląd z czasów największej jego świetności.
Kościół wzniesiony w latach 1933–1939. Poprzednio na tym miejscu stał kościół z lat 1873-1884, a wcześniej gotycki z początku XIV w. Kościół wybudowany w stylu eklektycznym jest z cegły i bloków wapienia, które użyto w narożach budowli oraz w obramowaniach otworów wejściowych i okiennych.
wybudowany został w 1662 r., w latach 1902 - 08 kościół został przebudowany w stylu neogotyckim i powiększony na kształt łacińskiego krzyża.
Kościół parafialny w Racławicach pochodzi z 1511 r. Uznawany za świątynię późnogotycką bez większych zmian dotrwał do naszych czasów. Jedynie w czasie remontu na przełomie XVII i XVIII w. dobudowano wieżę. Nawa i prezbiterium są pokryte gontowym dachem wielopołaciowym. W kościele można podziwiać gotyckie detale ciesielskie z czasu budowy świątyni. Ściany pokrywa renesansowa polichromia z połowy XVII w., która przedstawia sceny pasyjne i maryjne oraz wizerunki świętych.
Mierząca 9 kilometrów Dolina Racławki znajduje się pomiędzy miejscowościami Racławice i Dubie. Jednak najciekawsza jest jej południowa, ok. 4 kilometrowa część, między Paczółtowicami a Dubiem wchodząca w skład Paku Krajobrazowego Dolinki Krakowskie. Dnem przeważnie zalesionej doliny płynie potok Racławka, a po jego obu stronach wznoszą się liczne wzgórza oraz wapienne skałki. Miejsce jest udostępnione dla turystów oraz fanów różnego rodzaju sportów. Można spacerować, biegać, jeździć na rowerze, uprawiać wspinaczkę skalną oraz eksplorować jaskinie. Dolina posiada również boczne odnogi, do których warto zajrzeć. Na szczególną uwagę zasługują wąwozy Stradlina, Żarski oraz Zbrza.
Jeszcze do niedawna wapienne skały nie miały nazwy. Środkami i staraniem gminy Krzeszowice zagospodarowano teren wokół skałek. Oprócz boiska, od którego pochodzi nazwa skał, wyplantowano teren, wykonano niewielki parking, plac zabaw dla dzieci i ścieżki. Ze środków różnych jednostek samorządowych oraz instytucji ochrony przyrody sfinansowano materiały niezbędne do przygotowania skał do wspinaczki skalnej.
w 1850 roku na polecenie Adama Potockiego utworzono tu siedem stawów, zasilanych z pobliskiego źródła, zaś obok postawiono drewniany budynek w stylu szwajcarskim, przeznaczony dla opiekuna stawów. Jest to najstarsza pstrągarnia w Europie Środkowej. Niedawno hodowla pstrągów została wznowiona.
Zofia Tetelowska w 1987 r. wraz ze Stanisławem Pruszyńskim i ks. Tadeuszem Isakowiczem-Zaleskim założyła Fundację im. Brata Alberta dla osób pokrzywdzonych przez los. Dwór i zabudowania gospodarcze oraz grunt (10 ha) wraz z ogrodem przeznaczyła na Schronisko dla Niepełnosprawnych imienia Brata Alberta.
Budynek dworu jest kondygnacyjny jednopiętrowy, pokryty dachem. Przed remontem połączony był ze spichlerzem, obecnie spichlerz (prawa część budynku) został przebudowany na kaplicę.
Dwór w Więckowicach jest budowlą murowaną, w zasadzie jednokondygnacyjną, posadowioną jednakże na wysokim cokole niwelującym częściowy spadek terenu, który tworzy dodatkową kondygnację przyziemia), z użytkowym poddaszem. Założony został na planie prostokąta, z wieżą od strony południowej i ryzalitami w pozostałych elewacjach. W czasach powojennych w budynkach majątku dworskiego utworzono w 1953 roku Dom Pomocy Społecznej, który funkcjonuje w nim do dzisiaj. Budynek dworu z uwagi na stan techniczny jest opuszczony.
Skomentuj