W 1734 r. na miejscu drewnianego kościoła z ok. 1459 r. rozpoczęto budowę murowanej świątyni, którą w późniejszym okresie powiększono przez dodanie bocznych naw. Kościół pierwotnie barokowy jest orientowany, trójnawowy o bazylikowym układzie wnętrza. We wnętrzu na uwagę zasługuje barokowe wyposażenie, m.in. ołtarz główny z wizerunkiem Matki Bożej Śnieżnej oraz boczne z przedstawieniem Chrystusa Ukrzyżowanego i św. Antoniego z Padwy.
w czasie wycieczki pokonałem parę masywów leśnych ale najmniej komfortowy był przejazd przez Las Trzebiesławicki, zwłaszcza na początkowym odcinku od strony Chruszczobrodu, gdzie droga leśna była słabo przetarta i trzeba było uważać aby nie skręcić w złą odnogę
Parafia pw. św. Marcina w Wojkowicach Kościelnych istniała przed 1325 r., ale kościół mógł istnieć wcześniej, o czym świadczy najstarsza jego część – romańskie prostokątne prezbiterium, zbudowane z ciosów kamiennych oraz dawna zakrystia po stronie północnej (obecnie skarbiec) i niewielka partia nawy. Świątynia była wielokrotnie przebudowywana, m.in. w roku 1618, 1750 i po II wojnie światowej. Po pożarze kościoła w grudniu 1985 r. został on gruntownie odrestaurowany. We wnętrzu na uwagę zasługuje m.in. umieszczony w ołtarzu głównym wizerunek Maryi z Dzieciątkiem, namalowany w latach 1460-1470.
Jezioro Przeczyckie, inaczej Zalew Przeczycko - Siewierski to malowniczy zbiornik, który rozlewa się na południowy zachód od Siewierza. Powstał w 1963 roku jako sztuczny zbiornik, po spiętrzeniu wód Czarnej Przemszy. Wykorzystywany jest w celach przeciwpożarowych, ale służy też oczywiście mieszkańcom bliższych i dalszych okolic jako miejsce letniej rekreacji.
Zbudowany w 1631 r. kościół jest orientowany, wzniesiony przy zastosowaniu szczególnej konstrukcji sumikowo-łątkowej. To jedyny taki przypadek w województwie śląskim. Ściany są wzmocnione lisicami. Nawa jest szeroka, lecz krótka; węższe prezbiterium zostało zamknięte trójbocznie. Dach jest dwuspadowy. Nad nawą umieszczono sygnaturkę z latarnią i baniastym hełmem z blachy. Od strony zachodniej dostawiono małą kruchtę. Dach i ściany obito gontami. Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego.
Kościół Św. Barbary w Koziegłowach to murowana budowla, która stanęła w północnej części miasta w 1670 roku. Była to wówczas kaplica szpitalna wraz ze szpitalem, a raczej przytułkiem, które ufundował starosta koziegłowski i siewierski - Stanisław Kawiecki i jego żona. Dziś kościół jest większy niż pierwotna kaplica, bowiem został powiększony właśnie o dawny szpital, dzięki czemu nieproporcjonalnie wydłużyła się jego nawa. Kościół Św. Barbary stanowi świątynię filialną parafii Św. Marii Magdaleny w Koziegłowach.
Pałac to była rezydencja stanowiąca dworzec biskupów krakowskich, zatrzymujących się tu podczas wizytacji parafii i dóbr. W obecnym wyglądzie pałac powstał w XVII i XVIII wieku. Po I wojnie światowej doszło do pierwszej rewitalizacji uszkodzonego podczas walk obiektu, następnie w latach 1927-1967 obiekt pełnił funkcje oświatowe. W 1970 r. rozebrano północną, najstarszą część pałacu, a nowszą zaadaptowano na przedszkole. W latach 2013-2015 odbudowano północną część obiektu która mieści izbę pamięci.
Nawet w środku miast można napotkać przedstawicieli "dzikiej przyrody" Fotografując dawny pałac biskupów napotkałem na parkingu małego zaskrońca
Kościół wybudowano w stylu gotyckim w 1470 r. W 1595 r. dobudowano do niego drewnianą nawę, którą w 1679 r. zamieniono na murowaną. Kościół jest budowlą jednonawową. Przy prezbiterium zbudowana jest zakrystia, a przy nawie kaplica grobowa Kawieckich pod wezwaniem św. Stanisława z XVIII w. Dach kryty jest gontem, stromy, zwieńczony barokową wieżą na planie kwadratu, kiedyś z zegarem. Wyposażenie wnętrza jest głównie barokowe.
Obecny kościół został zbudowany w latach 1900-1907 na planie krzyża łacińskiego, w stylu neorenesansowym. Wnętrze jest trójnawowe, o wystroju głównie barokowym (pochodzącym z poprzedniej świątyni). Warto zwrócić uwagę na barokowe ołtarze boczne, w tym lewy, z czarnego marmuru, ze słynącym łaskami, XVI-wiecznym wizerunkiem św. Antoniego Padewskiego. Odnajdziemy tu także późnorenesansową chrzcielnicę, ambonę w kształcie łodzi i inne zabytkowe elementy wystroju czy przedmioty liturgiczne.
Pałac został zbudowany w stylu barokowym w XVIII wieku i należał do włoskiego rodu Bontanich. Uszkodzony w czasie pożaru i wielokrotnie przebudowywany stracił na stylowym wyglądzie. W XIX wieku został przebudowany na plebanię. W trakcie przebudowy usunięto m.in.: portyk, balkon i zmieniono kształt dachu przez co obecny obiekt posiada niewiele cech stylowych. Pałac pełnił różnorodne funkcje. Była tu szkoła, a nawet posterunek milicji obywatelskiej. Obecnie mieści się tu plebania i świetlica dla dzieci.
Wybudowany w 1784 roku kościół wyróżnia się niewielkimi rozmiarami. Nawa jest szeroka, ale krótka. Od południa przylega do niej zamknięte półkoliście prezbiterium. Najbardziej reprezentacyjna jest elewacja frontowa ze smukłą wieżą zwieńczoną hełmem z latarnią. Zachował się wystrój i wyposażenie w stylach barokowym i rokokowym. Świątynię otacza kamienny mur, w którego narożnikach postawiono ciekawe, przykryte dachem namiotowym, nieduże baszty.
Pierwsze informacje o istnieniu kościoła pod wezwaniem św. Macieja pochodzą z XV wieku. Był wtedy świątynią filialną, składającą się z murowanego prezbiterium i drewnianej nawy. W 1598 roku nawę drewnianą zastąpiono murowaną. Obecny kształt świątynia uzyskała w wyniku przebudowy z lat 1782-1784. W tym czasie przedłużono nawę świątyni, wzniesiono nową jednowieżową fasadę, zbudowano kruchtę, skarbiec i jedną kaplicę (od strony południowej). Z tych czasów pochodzi również brama główna w murze kościelnym od strony zachodniej. W wyniku tej przebudowy kościół otrzymał wygląd barokowo klasycystyczny.
Tę murowaną świątynię wzniesiono w 1618 r. na miejscu dawnego obiektu drewnianego. Ufundowana przez siewierskich mieszczan, pełniła funkcję kościoła szpitalnego. Parafia szpitalna funkcjonowała tutaj do roku 1840. Kościół jest niewielką, jednonawową budowlą z półkolistą apsydą. Dwuspadowy dach, obecnie kryty blachą, zwieńczony jest wieżyczką na sygnaturkę z latarnią. Świątynia posiada wewnątrz zachowane dawne wyposażenia.
okazałe ruiny XIV-wiecznego zamku biskupów krakowskich to główna atrakcja miejscowości. Początki warowni sięgają II połowy XIII wieku, kiedy to właścicielami byli książęta śląscy, obecnie zamek jest zabezpieczany, w sezonie dziedziniec i wieża zamkowa są bezpłatnie udostępniane dla turystów.
niezwykle cenny i ciekawy zabytek, jeden z najstarszych zabytków na Śląsku i w całej Polsce, porównywalny z rotundą Św. Mikołaja w Cieszynie. Siewierski kościół został wybudowany w I połowie XII wieku, w stylu romańskim, który rzadko już ogląda się w Polsce. Do XV wieku był kościołem parafialnym, później filialnym, a dziś stanowi kaplicę cmentarną. W latach 50-tych XX wieku został przebudowany, usunięto elementy XVIII-wieczne, dzięki czemu zyskał pierwotny wygląd.
W Wysokiej znajdują się ruiny pałacu wybudowanego po 1791 r. Aby je obejrzeć należy przedrzeć się przez gąszcz roślinności do czego nie miałem jednak ani ochoty ani odwagi
W Rokitnie Szlacheckim do naszych czasów zachowały się jedynie pozostałości zespołu pałacowo-parkowego. Początkowo znajdował się tu drewniany dworek Poleskich z końca XVIII w. otoczony starodrzewem. Budynek dworski nie zachował się do dzisiejszych czasów, gdyż został rozebrany w 1957 roku. Zachowały się natomiast fragmenty neogotyckiej rozbudowy z II potowy XIX wieku, na które składają się biblioteka i wieża oraz część zabudowań gospodarczych.
Skomentuj