Włodawa - Okuninka - Wola Uhruska

Większa część trasy to przeprawa przez leśne trakty Nadleśnictwa Sobibór, przez obszary chronione Sobiborskiego Parku Krajobrazowego. Na trasie znajdują się 2 wieże widokowe, 5 miejsc postojowych wyposażonych w zadaszenia, 13 punktów widokowych z tablicami poglądowymi, 3 tablice z mapą trasy oraz 2 z turystyczną mapą nadleśnictwa. Trudy jazdy wynagradza piękno krajobrazu, ciekawe historycznie i przyrodniczo miejsca, a także aromatyczne powietrze łąk i lasów.

W Okunince wyprawę zaczynamy od Ośrodka Sportu i Rekreacji nad Jeziorem Białym, bowiem możemy tu dokładnie zapoznać się ze stojącą dużą mapą okolicy. Stąd kierujemy się w stronę wsi Tarasiuki (obok restauracji "Rusałka" skręcamy w lewo). Po przejechaniu 1 km kończy się droga asfaltowa. Tablica informuje, że jesteśmy na terenie Sobiborskiego Parku Krajobrazowego. Suchy bór sosnowyJest to park typowo leśny. Znajdują się tu liczne jeziora, które wraz z otaczającymi je torfowiskami decydują o niezwykłej wartości przyrodniczej tego obszaru. Szata roślinna jest bardzo bogata, występują tu niemal wszystkie typy borów niżowych. Na siedliskach o wzrastającej wilgotności podłoża spotykamy bór suchy, bór świeży i bór wilgotny. W każdym drzewostanie dominuje sosna, a w zależności od zasobności siedliska i wilgotności zmieniają się gatunki stanowiące domieszkę. Wyjątkiem na siedliskach borowych, w których sosna ma niewielki udział, jest brzezina bagienna, wśród której dominuje brzoza omszona i olsa czarna. Liściaste grądy zajmują małą powierzchnię, większe jej obszary spotykamy jedynie w południowej części Parku. Charakterystyczną formacją roślinną SPK są torfowiska. Gatunkowo roślinność tych torfowisk jest różnorodna, z licznymi gatunkami turzyc i mchów. Ochroną ścisłą objętych jest 31 gatunków roślin, a ochroną częściową 15. Do najcenniejszych gatunków roślin zaliczyć należy: wierzbę lapońską i borówkolistną, brzozę niską, rosiczkę pośrednią, rosiczkę długo-listną, kosaćca syberyjskiego, goździka pysznego, gnieźnika leśnego, buławnika czerwonego, podkolana białego oraz lepnicę litewską.
Na tym terenie występuje też duże zróżnicowanie fauny. Można spotkać tutaj wilka, łosia czy bobra, dosyć często obserwowane są też ślady obecności wydry. Bardzo bogata jest też awifauna Parku. O jej wartości zadecydowała obecność wielu gatunków ptaków środowisk wodnych i podmokłych oraz ptactwo drapieżne. Dotychczas udokumentowano lęgi ponad 130 gatunków ptaków.
Trasa na tym odcinku jest dość trudna ze względu na piaszczysty teren. Po niedługim czasie przecinamy asfaltową drogę, zwracamy w tym miej­scu uwagę na pomnikowy dąb. Po przejechaniu kolejnych kilku kilometrów mijamy wieś Żłobek Mały. Przed lądowiskiem Nadleśnictwa Sobibór odpoczywamy pod pierwszym z pięciu zadaszeń.

Przed nami rozwidlenie. Kierując się w prawo (za znakiem zakazu ruchu, 300m), dojeżdżamy do jeziora. jezioro WspólneNiedostępne, bo położone wśród bagien i podmokłych lasów, Jezioro Wspólne (65,5ha powierzchni; 2,25m głębokości) porośnięte jest roślinnością szuwarową. Tu z wieży widokowej możemy podziwiać rezerwat żółwia błotnego (należy wspomnieć, że na terenie SPK bytuje i pomyślnie przechodzi cały cykl reprodukcji najliczniejsza w Europie Środkowej populacja tego gatunku, szacowana na około 300 osobników), ptactwo i roślinność parku.

Dla zmęczonych kolejne zadaszenie turystyczne.

Jedziemy dalej. Na rozwidleniu skręcamy w prawo. Warto wiedzieć, że od wschodu w odległości kilku kilometrów towarzyszy nam malownicza rzeka Bug. Na wysokości Sobiboru łączy się granica Białorusi, Ukrainy i Polski.

Rezrewat Trzy JezioraMijamy rezerwat Trzy Jeziora, tu musimy uważać, by nie zbłądzić na rozwidleniu dróg. Przed wioską Stulno będziemy mieli do przebycia 1 km piaszczystej drogi. Wjeżdżamy w aleję wierzbową w Majdanie Stuleńskim. Tutaj należy zobaczyć pozostałości zespołu dworsko-parkowego z 1771r. oraz jesiony wyniosłe, mające do 500 cm obwodu. Mamy okazję chwilę odpocząć, aby nabrać sił przed kolejnym trudnym odcinkiem. Odpoczywając pod zadaszeniem, spróbujmy skierować wzrok na północny wschód, może nad rezerwatem Małoziemce wypatrzymy czaplę siwą.
Teraz zaczyna się z pewnością najdłuższy i najbardziej piaszczysty odcinek trasy.

Jedziemy na południe dróżką wzdłuż prawej strony toru kolejowego (będzie trochę asfaltu). Potem mijamy tabliczkę informującą nas o borze bagiennym i torfowiskach. Na 17 km naszej wyprawy przejeżdżamy przez tory, za nimi skręcamy w prawo. Jesteśmy w rezerwacie Brudzieniec. Tu żyje gągoł, rzadki gatunek kaczki gnieżdżącej się w dziuplach.

źródło: informacja.wlodawa.pl