Dwór jurczycki był początkowo budynkiem drewnianym, parterowym, bez wyraźnie określonego stylu, z szeroką werandą na drewnianych słupach. Jego starsza część pochodzi z przełomu XVII i XVIII wieku, nowsza została dobudowana od strony zachodniej w XX wieku. Założony na planie prostokąta, częściowo podpiwniczony, nieregularny.
Klasycystyczny dwór składa się z dwóch, znacznie różniących się od siebie części. Od południa jest to obszerny, parterowy budynek, z szerokim piętrowym ryzalitem od strony ogrodu, zwieńczonym trójkątnym tympanonem. Ta część dworu pochodzi z połowy XIX w. Nieco później od strony północnej do dworu przybudowano galerię, podpartą kilkoma filarami. Galeria połączona jest z portykami, nad którymi wznoszą się tympanony, ozdobione herbami Hallerów.
Dwór obronny w Zebrzydowicach został wybudowany w drugiej połowie XVI wieku i stanowił siedzibę rodu Zebrzydowskich, późniejszych fundatorów Kalwarii Zebrzydowskiej. W roku 1599 marszałek wielki koronny Mikołaj Zebrzydowski, kazał przebudować rodzinny dwór z przeznaczeniem na pomieszczenie szpitala - przytułku oraz ustanowił fundację na jego utrzymanie. Szpital był przeznaczony dla inwalidów wojennych. Po dziesięciu latach funkcjonowania placówki, nie najlepiej prowadzonej przez miejscowego proboszcza, Zebrzydowski w 1611 roku oddał szpital sprowadzonym z Krakowa bonifratrom, przekazując im jednocześnie w wieczyste posiadanie dobra w Zebrzydowicach. Wówczas szpital znacznie rozbudowano, dodając od strony południowej długi, jednotraktowy budynek. Obecnie w obiekcie znajduje się prowadzony przez Bonifratrów Dom Opieki
Wchodzące w skład zespołu bazylika i klasztor wybudowane zostały w latach 1604-1609. Położone są na południe od miasta, u szczytu góry Żar, na południe i wschód od nich znajdują się 42 kaplice i kościoły dróżek. Nazywane jest często Polską Jerozolimą.
Bazylika Matki Bożej Anielskiej jest budowlą późnobarokową z elementami rokoka. Wnętrze ozdobione jest polichromią, zabytkowymi stallami, bogato inkrustowanym wyposażeniem oraz licznymi obrazami.
Wchodzące w skład zespołu bazylika i klasztor wybudowane zostały w latach 1604-1609. Położone są na południe od miasta, u szczytu góry Żar, na południe i wschód od nich znajdują się 42 kaplice i kościoły dróżek. Nazywane jest często Polską Jerozolimą.
Klasztor to trzypiętrowa budowla posiadająca pięć ryzalitów–bastionów, wybudowana wokół dwóch wirydarzy (z lat 1603–1609 i 1654–1666) z wyposażeniem w stylu barokowym i rokoko. Część bliżej kościoła, ze studnią pośrodku, zdobi dekoracja stiukowa oraz portrety fundatorów i dobrodziejów klasztoru.
Wyższe Seminarium Duchowne wybudowano w latach 1984–1993 na miejscu pałacu Czartoryskich. Późnobarokowy pałac Czartoryskich wybudowany został w latach 1729–1731 a w 1871 r. rozebrany. Z założenia pałacowego zachowały się tylko murowana oficyna z bramą, położone równolegle do fasady budynku oraz (od frontu) fosa, kamienny most, ogród pałacowy.
Most na rzeczce Cedron został wybudowany w latach 1903-1910 wg projektu Kamila Żarnowskiego, na miejscu wcześniejszego, zniszczonego przez powódź w 1884 r. Ze względu na prowadzące do niego schody jest przeznaczony tylko dla pieszych. W 1913 most został ozdobiony figurami czterech aniołów: Archanioła Gabriela, Rafała, Michała i Anioła Stróża.
W 1611 roku Mikołaj Zebrzydowski wybudował małą kaplicę Grobu Matki Boskiej, której nadano kształt sarkofagu. Miała ona jedne, niskie drzwi i jedno małe okno. Wewnątrz kaplicy postawiono mały ołtarzyk z leżącą w trumnie figurką Matki Boskiej. W 1615 roku zaczęto wznosić nad tą małą kaplicą duży kościół. Konsekrowany w 1642 r kościół powstał na rzucie wydłużonego prostokąta z półkolista absydą od strony wschodniej i półeliptyczną kruchtą od strony zachodniej.
Świątynia nosi cechy baroku i należy do najpiękniejszych obiektów sakralnych w Kalwarii.
Zamek w Lanckoronie, zwany również zamkiem lanckorońskim, został zbudowany przez Kazimierza Wielkiego w połowie XIV wieku. Zamek stanowił rezydencję starostów lanckorońskich i kilkakrotnie zmieniał właścicieli. Ostatnim starostą lanckorońskim przed zajęciem zamku przez wojska austriackie 6 czerwca 1772 roku w wyniku I rozbioru Polski był hrabia Józef Wielopolski.
W czasie konfederacji barskiej na zamku i w okolicach miasteczka walczył Maurycy Beniowski i Kazimierz Pułaski. Pod koniec XVIII w. na zamku znajdowały się koszary wojska austriackiego i więzienie. Opuszczony w połowie XIX w. zamek popadł w ruinę. W 1884 roku rozpoczęto rozbiórkę ruin, co doprowadziło do dalszego zniszczenia resztek zamku. Obecnie zachowały się jedynie fundamenty wież i pozostałości muru tarczowego.
Ponad górną, północną pierzeją rynku wznosi się murowany kościół parafialny pw. Narodzenia św. Jana Chrzciciela, ufundowany przez Kazimierza Wielkiego. Do dnia dzisiejszego niestety niewiele zostało z pierwotnej świątyni. Obecny wygląd zawdzięcza głównie przebudowie z XIX wieku. Z ówczesnego gotyckiego kościoła do dziś zachowały się jedynie mury magistralne. Jego wnętrze nosi znamiona różnych epok: ołtarz główny powstał w późnym renesansie, chrzcielnica i obraz Chrzest Chrystusa w baroku, a ołtarz boczny reprezentuje rokoko.
Najważniejszym miejscem Lanckorony jest rynek, położony na stoku o pochyleniu 9,5 stopnia, co powoduje, że jest jednym z najbardziej stromych. W północnej pierzei znajduje się dawna siedziba magistratu, parterowy, murowany dom z XIX w. W niżej położonej, południowej pierzei, w narożnym domu mieści się Izba Muzealna. Jest to jeden z nielicznych drewnianych domów krytych gontem, który ocalał z pożaru w 1869 r.
Parterowy dwór z dwukondygnacyjnym gankiem wspartym na filarach został wybudowany w latach 30-tych XX wieku. Dwór został wzniesiony z inicjatywy rodziny Lewakowskich, którzy zakupili tutejszy folwark w 1932 r. Majątek jeszcze przed wojną został rozparcelowany i funkcjonował jako tzw. resztówka. Dwór nie ma statusu zabytku i obecnie jest użytkowany przez szkołę.
w drugiej połowie XIX w. Maurycy Montleart zbudował murowany dwór z cegły na terenie przysiółka zwanym „Prymusówką” Po śmierci Maurycego, w 1891 r do czasu II wojny kilkakrotnie zmieniał właścicieli. Po nacjonalizacji zabudowania gospodarcze przekazane zostały PGR-owi wykorzystującemu je do własnych celów. W dworze natomiast znalazł swoją siedzibę ośrodek rehabilitacyjny dla dzieci. Obecnie mieści się w nim Dom Pomocy Społecznej imienia św. Brata Alberta dla osób dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie.
Karczma w Krzywaczce służy podróżnym swoją gościną od wieków. Pierwsze dokumenty świadczące o jej istnieniu datują się na rok 1530. Drewnianą zabudowę karczmy zastąpiono w 1816 roku murowanym kompleksem, w skład którego weszły budynek karczmy, oficyna i wozownia. To właśnie te zabudowania podziwiać możemy obecnie. W obecnej formie Karczma Pod Kogutkiem funkcjonuje od 2003 roku, kiedy to cały kompleks został gruntownie odrestaurowany.
Późno-klasycystyczny, piętrowy, nakryty czterospadowym dachem budynek wzniesiony został na początku XIX w. Przed I wojną światową dwór został przejęty przez gminę i zamieniony na szkołę. Dwór na potrzeby szkolne, z przerwami podczas I i II wojny, wykorzystywany był do 1997 r. Po przeprowadzeniu kompleksowego remontu w latach 2006 – 2013 dwór przystosowano do pełnienia nowych funkcji kulturalnych, społecznych i turystycznych.
kościół wybudowany w XV w na fundamentach poprzedniego. Po pożarze w 1844 r. kościół został odnowiony i wyposażony w 1847 r. Kościół jednonawowy, orientowany, z niską wieżą, prezbiterium zamknięte wielobocznie, dach dwuspadowy kryty blachą miedzianą. Po stronie północnej zakrystia, po południowej kruchta z kamiennym portalem i drzwiami obitymi blachą.
4.4
Najciekawsze
Najnowsze
W pobliżu
Rower 
Rower górski 
Rower szosowy 
Rower turystyczny 
Pieszo 
Bieganie 
Turystyka górska 
Piesza wycieczka 
Nordic Walking 
Moto 
Samochód 
Motocykl 
4x4 
Woda 
Kajak 
Żeglarstwo 
Inne jednostki pływające 
Zima 
Narty biegowe i śladowe 
Ski Tour 
Narty zjazdowe i snowboard 
Łyżwy 
Pozostałe 
Paralotnia 
Konno 
Samolot 
Rolki 
Hulajnoga 
Inne 
PRO
Skomentuj