Równica-Orlica

Sezon letni czas zacząć. Na rozprostowanie nóg wybraliśmy niezbyt długą trasę z Brennej na Równicę, przez Orlicę do Brennej. Początkowo mieliśmy w planach wrócić szlakiem górskim do Brennej, ale czasu już brakowało, a że towarzyszył nam Mój niespełna roczny synek, to nie chcielismy już go męczyć.
Na początko, trochę sobie dołożyliśmy drogi, parkując w centrum miasta, naprzeciwko Biedronki. Po krótkim spacerze po sfalnie przyszedł czas na wspinaczkę. Nie było łatwo, bo podejście trochę strome, a jednak te 16kg na plecach ciążyło. Po drodze, musieliśmy zrobić przystanek dla Mojego brzdąca na obiadek. Planowaliśmy go zrobić dopiero na równicy, ale się nie udało. Po obiadku i zabawie na kocyku poszliśmy dalej, a synek poszedł spać. Po zdobyciu Równicy, zdecydowaliśmy, że zimnego piwka napijemy się w schornisku na Orłowej, który niestety nie istnieje. Przestroga dla wszystkich korzystających z map turystycznych: pod orlicą nie ma żadnej chaty.
Zejście żółtym szlakiem dosyć ostre. Popełniliśmy drobny błąd, bo po skończeniu drogi szutrowej, od razu poszlismy w lewo, gdzie powinniśmy trochę w prawo(brak oznakowania).
Przyjemna tarsa, ładna pogoda, i pierwszy powazny test Mojego synka, przed wakacjami w górach. Nie staralismy się dojść do punktu skąd wyszliśmy, ale poprosiłem przypadkowych turystów, aby mnie podżulici do samochodu. DZIĘKI WAM NIEZNAJOMI Z DĄBROWY.