Paray le Monial i powrót 2016/9/14 23:34

Powrót z Parey le Monial
Kościół sióstr wizytek zyskał miano sanktuarium Bożego Serca. Jego dynamiczny rozwój zahamowała rewolucja francuska, która sprawiła, że siostry wizytki w 1792 roku musiały opuścić Paray-le-Monial. Wróciły do niego dopiero po 30 latach. 16 czerwca 1823 roku ordynariusz Autun na nowo poświęcił ich klasztor, nazywany domem Najświętszego Serca Jezusowego, i oddał do użytku nieczynną kaplicę. W sąsiadującym z kaplicą oratorium umieszczono relikwie Małgorzaty Marii. Wznowiono także jej proces beatyfikacyjny, rozpoczęty w 1717 roku i przerwany przez rewolucję. Tak Paray-le-Monial znów zaczęto nazywać miastem Bożego Serca.

Po 1873 roku Paray-le-Monial stało się centrum pielgrzymkowym Francji, która upokorzona przez protestanckie Prusy klęską w 1870 roku, zaczęła szukać przyczyn swego upadku. Wierzący uważali, że była to kara Boża za odejście Francuzów od Kościoła. To uzasadnia wielkie ożywienie religijne, które zapanowało we Francji, wyrażające się m.in. w ruchu pielgrzymkowym, dotąd niespotykanym na taką skalę. Pierwsze miejsce wśród nawiedzanych miejsc zajmowało właśnie Paray-le-Monial. Było tak zwłaszcza w latach 1873-1875.

W 1873 roku miasteczko z trudem mieściło pielgrzymów napływających ze wszystkich diecezji Francji. Na sztandarach, z którymi przybywali pątnicy, najczęściej powtarzał się napis: „Francja Najświętszemu Sercu Jezusowemu”. Wkrótce pielgrzymki zyskały międzynarodowy charakter. Zachowane w sanktuarium sztandary świadczą o obecności Amerykanów, Polaków, Irlandczyków, Anglików, Holendrów i Belgów.

Często sanktuaria i miejsca pielgrzymkowe mają swoich wielkich propagatorów. Mówiąc o Paray-le-Monial, nie można nie wspomnieć zaangażowania o. Wiktora Drevona, jezuity. W 1872 roku podróżował on po całej Francji i zachęcał, by każdy Francuz pojawił się w sanktuarium w Paray-le-Monial. Apelował też o zorganizowanie pielgrzymki narodowej. Jego prośba spotkała się z pozytywną odpowiedzią. 20 czerwca – w święto Bożego Serca – w Paray-le-Monial wokół kilku biskupów zgromadziło się około 2 tysiące osób duchownych i 25 tysięcy świeckich, przybyłych z całej Francji.