LOTTO Poland Bike Marathon Otwock 2014, dystans MAX

Start i meta są zlokalizowane na stadionie klubu OKS Start, a trasa maratonu wiedzie szlakami i duktami leśnymi Mazowieckiego Parku Krajobrazowego.

Od ponad stu lat ten teren to tzw. „zielone płuca stolicy”, gdzie znajdziemy korzystny mikroklimat, a balsamiczny aromat sosen sprzyja wielogodzinnym pieszym i rowerowym wędrówkom. Uczestnicy będą rywalizować na bardzo wymagającej trasie, w ocenie wielu z nich jednej z najcięższych na Mazowszu. Potwierdza to średnia prędkość zeszłorocznych triumfatorów, którzy uzyskali ok. 25km/h (podczas, gdy zazwyczaj wynosi ona ponad 30km/h). Zwolennicy mocniejszych wrażeń też znajdą tu coś dla siebie. Wymagające podjazdy na piaskowe wydmy porośnięte sosnowymi borami, techniczne ścieżki oraz zjazdy do tego podmokle torfowiska, stanowią nie lada wyzwanie nawet dla bardzo wymagających fanów MTB.

Na początku prawie 5km szerokiej drogi, ale tam właśnie rozpocznie się wstępna selekcja, gdyż wjeżdżamy w pierwsze górki, które będą trwały niemal nieprzerwanie aż do 12 kilometra. Po drodze przetniemy „Ceglankę”, wymagającym singlem ominiemy słynne bunkry przy Czerwonej Drodze, zaliczymy Dąbrowiecką Górę, potem nielichy podjazd zielonym szlakiem, a na koniec bardzo szybki zjazd w miejscowości Lasek - to pierwsza ćwiartka.

Następnie trasa skręca w lewo i pokonuje 5-kilometrowy łącznik między rundami zielonym szlakiem pejzażowym. Pięknym, lecz także niepozbawionym technicznych elementów (tam i z powrotem). Druga ćwiartka to początkowo mocno interwałowa jazda krętym żółtym szlakiem, a następnie seria dość długich, mocnych podjazdów i szybkich zjazdów szerokimi leśnymi duktami. Tutaj dystans Max osiąga półmetek.

Po pokonaniu „Czarcich Dołów” wjeżdżamy na szlak o wielce wymownej nazwie „Czartów Mazowieckich” - paradoksalnie droga nieco „łagodnieje”, ale nie na długo. Po około 3 kilometrach spokojniejszej jazdy znów natkniemy się na trudniejsze fragmenty. Po pokonaniu kilku konkretnych podjazdów (które miejscami wspinają się na ponad 150m npm), błotnistych dróżek naszpikowanych korzeniami oraz technicznych singli mamy za sobą 3/4 trasy

Ponownie pejzażowy łącznik (ale w przeciwnym kierunku) i powrót do mety niebieskim szlakiem. Sama końcówka (ok. 3km) prowadzi przepięknym singlem od Torfów, niemalże opłotkami Karczewa, po przecięciu Czerwonej Drogi w stronę stadionu, a na finiszu niemal pełny obwód wokół bieżni.

Nawierzchnia. Wyścig prawie w 100% prowadzi duktami i ścieżkami leśnymi - z cywilizacją stykamy się sporadycznie, ale i tam asfalty jedynie przecinamy. Trasa jest tak skomponowana, że omija praktycznie wszystkie „piaskownice”; jednej nie udało się uniknąć przy dojeździe do miejscowości Regut na rundzie Max (ok. 250m piaszczystej drogi), reszta do przejechania przy odrobinie dobrych chęci i umiejętności. Korzeni dużo nie ma, ale chyba lepiej powiedzieć, że ich nie widać, za to bardzo je czuć... wiecie zapewne, co to jest „Piekło północy”? Ja nazwałem sobie rundę Max (małym) „Piekłem Mazowsza” i to bynajmniej nie ze względu na Czarcie Doły i inne diabelskie klimaty - jechałem co prawda bez „amorka”, ale nadgarstków pod koniec już nie czułem...

Ogólnie trasa Max jest dość wymagająca, wytrzymałościowa ze względu na sporą ilość podjazdów na rundzie. Napotkamy też kilka wodnych niespodzianek - jeśli ktoś nie będzie chciał się taplać, swobodnie (ale wtedy dużo wolniej) może je ominąć lub przeskoczyć, Ci, którzy będą walczyć o wynik, nie unikną błotnego „makijażu”. No i jeszcze dobór opon: prawie zero asfaltu, klasyczna miękka trasa, na zmianę: dukty po igliwiu, bagienne dróżki, trawiaste ścieżki, nieco piasku - wszystko to sprawia, że zdecydowanie szerokie opony z raczej niskim ciśnieniem będą dużym atutem w walce o dobry rezultat. Podniosą też zapewne komfort w trakcie jazdy po korzeniach. Bieżnik w zależności od upodobań i indywidualnych umiejętności.