Wybudowany w latach 1601-1604. Kościół jest murowany, oszkarpowany, orientowany z prezbiterium zamkniętym półkolista absydą. Do prezbiterium dobudowano kaplicę ze sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Po stronie południowej znajduje się kruchta dobudowana w połowie XIX w. W fasadzie od strony południowej znajduje się manierystyczny portal z tablicą erekcyjną z napisem informującym o konsekracji świątyni w 1604 roku.
Góra Koronna znajduje się 436 m n.p.m. i jest masywem skalnym którego wierzchołek znajduje się ok. 110 m nad dnem Doliny Prądnika. Wyróżniającym się elementem masywu jest skała Rękawica, za którą kryje się wejście do Jaskini Ciemnej. Rękawica znajduje ok. 85 metrów powyżej dna doliny i jest ostańcem o bardzo charakterystycznym kształcie przypominającą dłoń lub właśnie rękawicę.
Brama Krakowska jest charakterystycznym dla Wyżyny Krakowskiej tworem skalnym tworzącym się u ujścia mniejszych bocznych dolinek do głównej doliny. Kolumny Krakowskiej Bramy zbudowane są z wielkich brył wapienia o wysokości ok. 15 m (lewy bastion jest wyższy i większy). Brama zwana jest Krakowską, gdyż według tradycji wiódł tędy średniowieczny szlak handlowy ze Śląska do Krakowa, ale nie ma na to żadnych dowodów.
U wylotu Wąwozu Wrześnik znajdują się Panieńskie Skały i Igła Deotymy a pomiędzy nimi coraz ładniej prezentujący się Dom Pod Koroną, który właśnie przechodzi generalny remont.
Powstanie zamku jest związane z działalnością fortyfikacyjną króla Kazimierza Wielkiego w 2 pol. XIV wieku, choć prawdopodobnie już wcześniej istniał tu gród - być może o charakterze konstrukcji drewniano-ziemnej. Król Kazimierz Wielki przypuszczalnie dokonał gruntownej przebudowy istniejącego tu już wcześniej obiektu. Król nazwał zamek Ociec u Skały, upamiętniając w ten sposób tułaczkę swego ojca, Władysława Łokietka. Nazwa ta podawana przez kroniki w różnej formie (Oczecz, Ocziec, Oszyec) przetrwała do dziś jako Ojców.
Kaplica znajduje się w miejscu dawnych łazienek zdrojowych, które przerobiono na obiekt sakralny w 1901 r. Kaplica usytuowana jest ponad potokiem na betonowych podporach, co wiązało się wg miejscowej tradycji z zarządzeniem cara Mikołaja II, zabraniającym budowy obiektów sakralnych na ziemi ojcowskiej, wobec czego kaplicę zbudowano "na wodzie".
Zbudowana z twardych wapieni, stoi na najniższej skalnej terasie zwanej Fortepianem o wysokości 8-12 m, wysokość samej maczugi wynosi około 25 m. Stanowi ona bardzo charakterystyczny element krajobrazu Doliny Prądnika. Powstała w wyniku krasowej działalności wód i różnej odporności na wietrzenie wapieni. Pierwszy raz została zdobyta przez Leona Witka z Katowic w 1933. Na jej szczycie znajduje się mały żelazny krzyż upamiętniający to wydarzenie. Później zdobyta została jeszcze w 1935 i 1936.
Zamek powstał w czasach Kazimierza Wielkiego jako gotycka strażnica i był usytuowany nieco wyżej na skale zwanej Dorotką. W 1377 roku nadano zamek rodzinie Szafrańców, której był siedzibą do roku 1608. W tym czasie został rozbudowany i stał się typową renesansową siedzibą magnacką. Nowa budowla powstała w miejscu dawnego podzamcza. W roku 1640 zamek stał się własnością Michała Zebrzydowskiego, który go ufortyfikował. W 1718 roku pożar zniszczył budowlę, która jednak została odbudowana 60 lat później przez Hieronima Wielopolskiego. W II połowie XIX wieku był własnością Mieroszewskich i to oni odremontowali go po kolejnym pożarze w roku 1850. Po 1905 roku zamek wykupiono w celu zorganizowania pensjonatu. Dopiero po II wojnie światowej w latach 1948-64 przeprowadzono dokładne prace badawcze, a następnie budowlane. W ten sposób przywrócono mu wygląd z czasów największej jego świetności.
kościół wzniesiony w latach 1933–1939. Poprzednio na tym miejscu stał kościół z lat 1873-1884, a wcześniej gotycki z początku XIV w. Kościół wybudowany w stylu eklektycznym jest z cegły i bloków wapienia, które użyto w narożach budowli oraz w obramowaniach otworów wejściowych i okiennych. Nieopodal obecnego kościoła, w pobliżu głównej drogi, do czasów współczesnych zachowały się nieznaczne fragmenty muru pierwotnej świątyni.
osobom poruszającym się rowerami szosowymi sugeruję jazdę na wprost zamiast skręcania w lewo. Wiodąca w lewo droga wysypana jest świeżo dość grubymi i nie ubitymi kamieniami przyczyniając się do sporego dyskomfortu
Budowla jednonawowa, zbudowana z cegły w latach 1822–1824 nakładem ks. Jana Pawła Woronicza. W środku 5 ołtarzy (w tym główny z 1893 roku). W jednym z bocznych ołtarzy obraz gotycki św. Rodzina (XVI w.). Dwa inne ołtarze boczne mają obrazy, których autorem jest Michał Stachowicz. W kościele znajduje się także krucyfiks gotycki z drugiej połowy XIV wieku.
Na cmentarzu w Cieplicach spoczywa 2014 żołnierzy austro-węgierskich i 561 rosyjskich. Jest to największy pod względem liczby pochowanych cmentarz z okresu I wojny światowej na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej.
W 1225 roku wybudowana została pierwotna, drewniana świątynia a w XV wieku (1430 r. lub 1490r.) została ona przebudowana z drewnianej na murowaną. W 1875 roku świątynia została przebudowana i powiększona. Dobudowano wtedy nawę, zakrystię oraz wieżę. W trakcie I wojny, w 1914 roku został zniszczony, ale szybko go odbudowano – bo już w 1922. We wnętrzu wciąż możemy zobaczyć barokowe sprzęty i epitafia pochodzące z XVII wieku. Warto zwrócić uwagę na gotycki portal w kruchcie oraz dwa barokowe ołtarze boczne, świętego Mikołaja i Matki Bożej.
Kościół znany jako kościółek Mariacki lub kościółek Szpitalny został wzniesiony z drewna modrzewiowego w 1638 r. i od początku pełnił funkcję kościoła przyszpitalnego. Nieduża świątynia składa się z kwadratowej nawy i mniejszego, kwadratowego prezbiterium. Barokowy charakter kościoła podkreśla m. in. fasada z trójkątnym szczytem oraz wysoka czworoboczna wieżyczka z latarnią. We wnętrzu kościoła podziwiać można polichromowane sklepienia żebrowe, a ściany pokryte są barokowymi malowidłami iluzjonistycznymi. Z wyposażenia warto zwrócić uwagę na gotycki posąg Matki Boskiej z Dzieciątkiem z XVI w., barokowe ołtarze i sarkofagi.
Obecny budynek kościoła został wybudowany w XV lub XVI wieku. Barokowy kształt kościołowi nadali w latach 1638–1664 Kanonicy Regularni Laterańscy. Przebudowany w latach 1672–1692 oraz 1936–1937.
Powstał w XIX wieku. Ma powierzchnię 0,1 ha. Wskutek dewastacji z okresu II wojny światowej do naszych czasów zachowały się tylko pojedyncze nagrobki lub ich fragmenty. W latach 80. XX wieku teren nekropolii został uporządkowany i ogrodzony. 24 listopada 1988 odsłonięto na terenie kirkutu pomnik ku czci ofiar Holocaustu. Na znajdującej się na cmentarzu zbiorowej mogile około 800 Żydów ustawiono po wojnie tablice ku ich pamięci.
Dwór w Tarnawie wzniesiony został w 1784 roku i był wielokrotnie przebudowywany przez następujące po sobie pokolenia użytkowników. Od 1888 r, dwór wraz z otaczającym go parkiem był dzierżawiony przez rodzinę Nováków a od 1914 r. przeszedł na ich własność. Dwór stanowi własność tej samej rodziny od czterech pokoleń i jest jednym z nielicznych w Polsce dworów bez przerwy użytkowanych, co pozwala na zachowanie jego autentycznego charakteru. Dwór jest dwutraktowy, siedmioosiowy, murowany jedynie w części centralnej zawierającej komin: pozostała część jest drewniana, otynkowana. Od północy centralnie położony ganek stanowi główne wejście. Dach jest kryty gontem.
Najstarsze elementy kościoła w Skale: mury nawy i część prezbiterium, wzniesione zostały w stylu gotyckim w II połowie XIV wieku. Kościół dwukrotnie spłonął: w 1737 i 1763. Za każdym razem został odbudowany. Podczas tych prac nadano całemu kościołowi charakter późnobarokowy. W latach 1948-1949 świątynia została powiększona: dobudowano zachodnią część celowo w taki sposób, aby odznaczała się od reszty budynku.
Świątynię ufundował Aleksander Ługowski, ówczesny właściciel Korzkwi. Budowa trwała 10 lat i ukończono ją w roku 1630. Nowy, murowany kościół zlokalizowano w pobliżu, lecz najprawdopodobniej nieco powyżej wcześniejszego kościoła drewnianego. Budynek o cechach manierystycznych, murowany, oszkarpowany, orientowany, jednonawowy z prezbiterium zamkniętym półkolistą apsydą. W fasadzie wieża, w górnej części ośmioboczna.
w 1352 r. Jan herbu Syrokomla kupił wzgórze Korzkiew, gdzie wybudował zamek, który pełnił funkcję obronną i mieszkalną rodu Zaklików do II poł. XV wieku. Pod koniec XV w. oraz 1720 r. budowla została przebudowana, a pod koniec XIX w. popadła w ruinę. Od 1997 r. zamek jest stale zamieszkany przez rodzinę Donimirskich którzy podjęli się odnowienia i odbudowania zamku. Zagospodarowywane jest również całe wzgórze zamkowe oraz podnóże warowni.
Dworek Białoprądnicki to jeden z okazalszych kompleksów dworkowych w Małopolsce, którego historia rozpoczyna się już w XVI wieku. W historii dworek gościł najwybitniejszych przedstawicieli polskiej kultury, a dziś w jego budynkach mieści się centrum kulturalne. Wokół dworku rozciąga sie park im. Tadeusza Kościuszki.
Skomentuj