Do Wojnowic i powrót 2016/6/10 12:56

W poszukiwaniu pałacu rodziny Koh.
Budynek o wyraźnych cechach obronnych w XV stuleciu należał do różnych rodzin śląskich, m.in. von Schellendorf oraz von Krickov. W 1511 zmarł bezpotomnie ostatni męski przedstawiciel drugiego z wymienionych rodów i nowym właścicielem folwarku został wtedy uznany poeta Achatius Haunold. Dwa lata później sprzedał go jednak mieszczaninowi wrocławskiemu Mikołajowi von Schebitz, który szybko przystąpił do wyburzania istniejącego założenia, z myślą o budowie nowoczesnej reprezentacyjnej siedziby. Czynności budowlane trwały 15 lat i około roku 1530 zamek był już gotowy do zamieszkania. Siedem lat później umarł jego wrocławski fundator, nowym właścicielem została wtedy Lukrecja Boner (Bonar), córka lekarza Sebalda Hubera oraz żona Jakuba, przedstawiciela słynnej krakowsko-wrocławskiej rodziny bankierów i dworzanina króla czeskiego Ferdynanda. Dla niej małżonek ów w latach 1545-60 przekształcił dotychczasowy obiekt w modną renesansową rezydencję. Po śmierci Jakuba Bonara w 1572 roku niewielkie prace remontowe realizował tu kolejny mężczyzna w życiu Lukrecji radca Królewskiej Śląskiej Komory Fiskalnej i ziemianin Andreas Hertwig. W 1576 roku dobra wojnowickie powróciły w ręce rodziny von Schebitz, ale już szesnaście lat później synowie wspomnianego wcześniej Jakuba, też Jakub oraz Sebald kupili zamek od Fryderyka von Schebitz (*). Potem gmach bardzo często jeszcze zmieniał właścicieli, pochodzących głównie z mieszczańskich rodów śląskich. W latach 1601-1945 użytkowały go m.in. rodziny: von Boberg (1601-18), von Sauerma (1618-46), Rotel (1646-52), von Mudrach (1652-1758), von Maltzahn (1758-1825), von Koschembahr (1825-1831), Priesemuth (1831-1870), Weitz (1873-1892), Schneider (1892-1926), von Johnston (1926-40) i von Livonius (1940-45). W okresie tym zamek funkcjonował sobie spokojnie, szczęśliwie omijany przez liczne najazdy czy wojny. Niewielkie przebudowy nie zmieniły też istniejącej od trzystu lat formy i dopiero II wojna światowa przyniosła zniszczenia, usunięte podczas restauracji realizowanej w latach 1961-1984 przez nowego gospodarza, którym po upaństwowieniu zostało Stowarzyszenie Historyków Sztuki.