Sanktuarium w Piekoszowie z cudownym, Piekoszów należał w XIV wieku do rodziny Odrowążów, której staraniem został wybudowany w 1366 roku pierwszy kościół pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła. Obecny, trójnawowy kościół pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny zbudowano w XIX wieku. W kościele, uznanym za sanktuarium znajduje się XVII-wieczny obraz Madonny z Dzieciątkiem, któremu przypisywane są cudowne moce.
Pałac został wzniesiony w latach 1645–1650 przez Jana Aleksandra Tarłę. Był bardzo podobny do kieleckiej rezydencji biskupów krakowskich. W rodzinie Tarłów pozostał do 1842 r. W połowie XIX wieku spłonął. Od tego czasu, mimo licznych prób, nie udało się przywrócić jego świetności.
Wzniesiony w latach 1620–1665 w stylu wczesnobarokowym. Jego fundatorem był wojewoda lubelski Jan Tarło. Świątynia powstała na miejscu kościoła z 2. poł. XIV w., który spłonął w 1620. Nawa budowli jest trójprzęsłowa. Również niższe i węższe od nawy prezbiterium posiada trzy przęsła. Po jego bokach znajdują się kaplice.
Dwór uważany jest za najstarszy tego typu obiekt w regionie świętokrzyskim. Powstał prawdopodobnie na przełomie XVI i XVII w. Badacze tego obiektu przypuszczają, że pierwotnie pierwsza jego kondygnacja mogła być dostępna poprzez most zwodzony przerzucony do zbocza po drugiej stronie drogi i nie mieć połączenia z kondygnacją parteru pełniąc dzięki temu rolę kasztelu. Grube mury i małe okienka podkreślają obronny charakter tego obiektu. W niektórych przewodnikach i opracowaniach określany jest również mianem "zboru ariańskiego", jako że i tę rolę pełnił w swej historii.
Późnorenesansowy kościół został wzniesiony w latach 1646–1649 z polnego kamienia, a pokryte tynkiem prezbiterium z cegły. W starszej części świątynia jest późnorenesansowa, prezbiterium jednoprzęsłowe, zamknięte półkoliście. Bryła kościoła ulegała przekształceniom podczas rozbudowy w latach 1914-1922.
budowę tej największej wówczas polskiej huty z 5 wielkimi piecami, prowadzonej w latach 1828-1831, przerwał upadek Powstania Listopadowego. Całość otoczona okazałym murem oporowym o długości ok. 400 m i wysokości do 15 m. W skład zespołu pozostałości zakładu wielkopiecowego, wchodzą: ruiny dawnej węgielni i hali przygotowania wsadu, dom zawiadowcy zakładu, mur oporowy oraz układ wodny.
W 1900 r. społeczeństwo polskie ufundowało ze składek majątek w Oblęgorku dla Henryka Sienkiewicza, z okazji 25-lecia pracy literackiej (akt notarialny wręczono mu 22 grudnia 1900 r.). Od maja 1902 do sierpnia 1914 r. Sienkiewicz mieszkał w Oblęgorku, używając go głównie jako letniej rezydencji. Po śmierci pisarza osiadła tu jego żona Maria i syn Henryk Józef, zamieszkując majątek do 1944 r. W 1958 r. dzieci Henryka Sienkiewicza podarowały państwu dworek, w którym niebawem powstało Muzeum Henryka Sienkiewicza.
Budowę świątyni w stylu barokowym, z fundacji Krzysztofa Gawrońskiego, rozpoczęto w 1629 r., a zakończono w 1685 r. Kościół przebudowano w roku 1835 (zmieniono sklepienie w nawie i dostawiono kruchtę), a w 1974 r. dobudowano część zachodnią. Sklepienie prezbiterium kolebkowo-krzyżowe zdobi ornamentacja stiukowa. We wczesnobarokowym ołtarzu głównym umieszczony jest obraz przedstawiający scenę Wniebowzięcia Matki Bożej pochodzący z XVII w., a nad bramkami rzeźby św. Piotra i Pawła. W świątyni znajduje się kamienna chrzcielnica przy której w dniu 1 listopada 1864 roku został ochrzczony Stefan Żeromski.
W Promniku znajdował się zespół dworski z II połowy XVIII w., przebudowany w XIX w. i zwykle tego typu miejsca oznaczam jako atrakcja, Niestety dwór jest w ruinie a park tak zarośnięty, że bardziej niż na nazwanie atrakcją zasługuje na określenie jako przyroda i to bardzo dzika. Umieściłem go jednak w kategorii „praktyczne”, gdyż szkoda czasu i nadkładania drogi na taką „atrakcję”
Kościół wybudowany został w latach 1602–1617 w stylu późno renesansowym, W 1636 r. dobudowana została kaplica od strony północnej, a w XVII w. kościół został powiększony przez dobudowanie od strony zachodniej wieży – dzwonnicy. Przebudowany w XX w.; wewnątrz cenne wyposażenie.
Dwór w obecnej formie powstał w XVII wieku, gdy po zdobyciu i zniszczeniu zamku królewskiego w Chęcinach postanowiono przenieść siedzibę starostwa do pobliskiego majątku w Podzamczu. Na początku XVIII wieku, w związku z odbudową Chęcin, starosta opuścił Podzamcze, a sam dwór pełnił już tylko rolę folwarku. Współcześnie z pierwotnego założenia zachował się główny budynek (południowy) dworu obronnego, choć znacznie przebudowany i pozbawiony prawie całego wystroju barokowego, z wyjątkiem jednego portalu okiennego z herbem Gryf fundatorów dworu, oficyna (również mocno przebudowana) oraz resztki fosy wykorzystywane obecnie jako staw.
Obok dworu znajdują się dwa stawy będące pozostałością dawnej fosy obronnej. Przed wejściem do budynku dla zwiedzających udostępnione są zrekonstruowane malownicze ogrody barokowe w stylu włoskim.
W odległości ok. 200 metrów od dworu znajduje się ponad 300-letnia aleja lipowa oraz barokowa brama ozdobna, będąca wolno stojącym łukiem triumfalnym wzniesionym na część zwycięstwa Jana III Sobieskiego pod Wiedniem w 1683 r. Według innych źródeł powstała ona w pierwszej dekadzie XVII wieku z fundacji starosty chęcińskiego Stanisława z Ruszczy, a intencją bramy było uczczenie odzyskania dla katolików kościoła franciszkańskiego w Chęcinach, zajmowanego do 1603 r. przez Braci polskich.
kościół św. Bartłomieja to późnogotycka murowana hala wzniesiona około 1600, przebudowana w 1. połowie XVII wieku z manierystyczną, kwadratową kaplicą z kopułą z 1614.
Nad kościołem św. Bartłomieja w Chęcinach wznosi się założony na przełomie XIII i XIV wieku przez Wacława II zamek królewski, który był jednym z pierwszych obronnych obiektów murowanych w Małopolsce. Z budowli do naszych czasów zachowały się charakterystyczne wieże i ściany.
wybudowana w 1570 roku renesansowa kamienica składa się obecnie z trzech kondygnacji: sklepionych kolebkowo piwnic, parteru i półpiętra. Posiada również obszerną sień przejazdową oraz stylowy dziedziniec. W budynku znajdują się między innymi sale wystawowe, także pokoje gościnne oraz otwarte 26 października 2010 roku Centrum Informacji Turystycznej i Historycznej Gminy Chęciny.
Świątynia została zbudowana w stylu wczesnobarokowym. Jest złożona z dwuprzęsłowej nawy z półkolistą absydą prezbiterialną (pochodzącą prawdopodobnie z XVI wieku) i nowszej części zachodniej. Klasztor powstał pod koniec XVII wieku dla zakonu klarysek, które mieszkały w nim do początku XX wieku. Od 1930 roku klasztor jest własnością sióstr Bernardynek.
Powstały z XIV w. z fundacji Kazimierza III Wielkiego obejmuje przebudowany gotycki kościół pw. Wniebowzięcia NMP, późnorenesansowy budynek klasztorny z kopułową kaplicą Branickich z 1640 i budynki gospodarcze z lat 1637–1668. Po rekonstrukcji i odnowieniu w latach 1966-1970 w klasztorze znajdował się dom wycieczkowy i restauracja, w 1991 roku klasztor został oddany pierwotnym właścicielom.
Skomentuj