kościół pochodzi z 1632 r. w 1892 r. rozbudowany poprzez przedłużenie nawy, dobudowę kruchty bocznej. Kościół o konstrukcji zrębowej, jednonawowy, orientowany. Prezbiterium zamknięte trójbocznie z zakrystiami na osi i z boku. Dach dwukalenicowy, kryty blachą z wieżyczką na sygnaturkę, zwieńczoną smukłym, blaszanym hełmem stożkowym z latarnią.
Obok kościoła dzwonnica konstrukcji słupowej z XVIII w.
kościół powstał przed 1565 r. Jest budowlą gotycką, jednonawową z prezbiterium. Nawa i prezbiterium są zbudowane pa planie prostokątów z kamienia , otynkowany, kryty dachówką. Do prezbiterium przylega zakrystia ze sklepieniem kolebkowym. Przedsionek z cegły i pokryto blachą pod koniec XX w.
kościół w Gnojniku to najstarszy zachowany w całości zabytek nie tylko w gminie Gnojnik i w powiecie brzeskim ale i w całej wschodniej części województwa małopolskiego. Kościół powstał jeszcze przed 1380 r., konsekrowany był w 1382 r.
Kościół w Gosprzydowej wzniesiono w 1694 lub 1697 r. Wewnątrz widoczne są pozorne sklepienia kolebkowe, a stropy i ściany zdobi figuralna polichromia z 1889 r. W ołtarzu głównym znajdują się dwa otoczone kultem obrazy Matki Bożej Gosprzydowskiej (jeden z 2. poł. XVI w., drugi z ok. 1700 r.). Barokowe ołtarze boczne pochodzą z XVII i XVIII w. Na kamiennej, gotyckiej chrzcielnicy z XV w. widnieje herb Starykoń oraz ornament z odwróconych lilii.
Klasycystyczny, piętrowy budynek z I poł. XIX w. wzorowany był na francuskich pałacach wiejskich. Murowany na rzucie prostokąta, nakryty jest dachem czterospadowym krytym dachówką. W pięcioosiowej elewacji frontowej wyróżnia się zagłębiony w lico ściany portyk z czterema kolumnami, ponad którym znajduje się balkon w formie loggii. Przez ponad 60 lat (do II wojny światowej) pozostawał w rękach rodziny Ledóchowskich. Przez kilka lat mieszkały tu m.in. córki Antoniego Halki-Ledóchowskiego: późniejsza święta Urszula, kanonizowana w 2003 r., oraz późniejsza błogosławiona Maria Teresa, beatyfikowana w 1975 roku.
Mieści się w nim obecnie Katolicki Ośrodek Studiów Społecznych im. Urszuli Ledóchowskiej oraz małe muzeum poświęcone rodzinie Ledóchowskich.
Kościół św. Leonarda w Lipnicy Dolnej z końca XV w. to jeden z najstarszych i najcenniejszych kościołów drewnianych w Małopolsce. Obiekt w 2003r. został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Naturalnego UNESCO. Według tradycji zbudowano go w 1141 r. na miejscu pogańskiej gontyny, z której podobno pochodzi tzw. słup Światowida, wspierający z tyłu ołtarz św. Leonarda. Wnętrze kościoła zdobi dekoracja malarska (polichromia) z różnych okresów, od końca XV do pocz. XVIII w. Wśród cennego wyposażenia odnajdziemy: rzadki feretron procesyjny z płaskorzeźbą Trójcy Świętej i pozytyw szkatulny (do dziś grający).
kościół zbudowany został ok. 1636-1948 r. na miejscu domu rodzinnego Świętego, na długo przed jego beatyfikacją (1685 r.). Postawiono go na polecenie króla Władysława IV po zwycięstwie Chocimskim (1621 r.). Obok kościoła znajduje się studnia, która według legendy ma uzdrawiającą wodę.
Ten największy lipnicki kościół powstał za czasów króla Kazimierza Wielkiego. Erygowano go dekretem królewskim 1363 roku. Kilkakrotnie był niszczony w czasie działań wojennych (1655) i pożarów miasta (1500, 1740, 1810). Do dzisiaj jest w kościele kamienne naczynie, które było pierwotną chrzcielnicą, przy której ochrzczono św. Szymona.
Miasteczko zachowało średniowieczny układ owalnicowy z dosyć dużym (55 x 60 m) rynkiem. Pary ulic wychodzące z rogów rynku łączą się z ulicami obwodowymi. Domy mieszczańskie usytuowane są przeważnie szczytowo, większość nakryta dachami naczółkowymi wspierającymi się na słupach, tworzącymi oryginalne podcienia. Najstarszy dom w północnej pierzei rynku pochodzi z 1841 r. Od 1913 r. na środku tynku znajduje się kolumna z rzeźbą św. Szymona, pod którą każdego roku odbywają się konkursy palm wielkanocnych.
Kościół w Chronowie zbudowany został w 1685 r. Na przestrzeni wieków ulegał kilkukrotnym przebudowom, podczas jednej z nich dokonano połączenia świątyni ze stojącą obok wieżą. Nawę i prezbiterium nakrywa wspólny dach pobity gontem, ściany oszalowane są pionowymi deskami. Hełm wieży oraz wieżyczki na sygnaturkę pokryte są blachą. Nawę główną nakrywa pozorne sklepienie kolebkowe, zaś nawy boczne płaskie stropy. Wnętrze świątyni ozdobione jest polichromią wykonaną w 1930 r. Wyposażenie pochodzi z doby baroku, uwagę zwraca ołtarz główny z obrazem Zesłanie Ducha Świętego i pięknymi spiralnymi kolumnami.
Kościół zbudowany został w 1520 r. w stylu gotycko-renesansowym z kamienia z użyciem cegły, otynkowany, jednonawowy. Kościół na zewnątrz opięty przyporami. Wnętrze nakryte jest sklepieniem kolebkowym, pokrytym siecią żeber w charakterze gotyckim. W kościele zachowały się cztery portale z XVI w. oraz ścienne tabernakulum renesansowe, kamienne z 1544 r. Polichromia na sklepieniu nawy i prezbiterium ornamentalno-figuralna z 1543 r. W kaplicach polichromia figuralna i ornamentalna, rokokowa z II poł. XVIII w. Ołtarz główny z XVII w. z obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem w towarzystwie św. św. Kingi i Wojciecha, namalowanym przez Jana Matejkę i Floriana Cynka w 1890 r.
Zamek wzniesiony przez Jana Kmitę w 2. połowie XIV wieku. Wczesnobarokowy korpus zamku z elementami renesansowymi zbudowano na planie czworoboku z wewnętrznym dziedzińcem. Zwieńczono go czterema basztami w narożach. Od północno-wschodniej strony dobudowano kaplicę z kryptą grobową Lubomirskich, a od południowo-wschodniej wolno stojącą tzw. Kmitówkę. Na drugim piętrze, przy Sali Rycerskiej mieści się galeria widokowa. Budowla otoczona jest fortyfikacjami bastionowymi z bramą wjazdową z początków XVII wieku.
Dwór Koryznówka w Nowym Wiśniczu wzniesiono w latach 50. XIX w. Jest to niewielki, zrębowy, dwutraktowy budynek z gankiem, pokryty czterospadowym dachem. Dom został wzniesiony dla Leonarda Serafińskiego, który traktował go jako miejsce letniego wypoczynku. Dworek wraz z wyposażeniem zachował pierwotny wygląd, od 1981 r. w jego wnętrzu mieści się muzeum biograficzne poświęcone Janowi Matejce.
Świątynia wybudowana w latach 1618–1621 przez Stanisława Lubomirskiego, założyciela miasta i z jego fundacji, według projektu Macieja Trapoli. W 1863 roku spłonął dach, który w 1867 odnowiono.
Kościół murowany z kamienia, oszkarpowany, orientowany wczesnobarokowy. Prezbiterium w formie półkolistej apsydy otoczone półkolistym obejściem, w którym znajduje się zakrystia i skarbiec. Korpus nakryty kolebkowym, tunelowym sklepieniem. Od strony północnej w połowie XVIII wieku dobudowano przybudówkę.
przy wschodniej pierzei Rynku znajduje się dom, w którym w XVII wieku mieszkał Włoch, architekt hetmana i wojewody krakowskiego Stanisława Lubomirskiego - Maciej Trapola. Bardzo zasłużył się on dla miasteczka, wg jego projektów bowiem wybudowano obecny zamek, klasztor, ratusz, sporo kamienic. Projektował w stylu architektonicznym wczesnego baroku.
Sama kamienica architekta to dom narożny z arkadami, dwukondygnacyjny, z ładnymi elementami architektonicznymi. W kamienicy na parterze obecnie znajduje się apteka. Na elewacji widoczna jest tablica informująca o jej dawnym, znanym mieszkańcu.
Znajdujący się pośrodku rynku budynek został wybudowany w latach 1616–1620 w stylu wczesnobarokowym przez Stanisława Lubomirskiego według projektu włoskiego architekta Macieja Trapoli i przebudowany po pożarze w latach 1864–1865.
Kościół parafialny w Pogwizdowie z końca XV w. jest jedną z najstarszych świątyń w Małopolsce. W latach 1896–1913 został on przebudowany - zburzono wówczas wieżę i przedłużono nawę. Strzelista, gotycka bryła kościoła składa się z nawy i prezbiterium. Portal do zakrystii wycięty jest w tzw. ośli grzbiet. Zdobiące ściany i stropy polichromie wykonane zostały w 1959 r. Barokowe ołtarze pochodzą z XVII w. , w jednym z ołtarzy bocznych znajduje się obraz Matki Boskiej Częstochowskiej z XVII w. Krucyfiks i rzeźba św. Marii Magdaleny na belce tęczowej pochodzą z XVIII w.
Skomentuj